Draken in de geschiedenis - In de literatuur uit de oudheid
In de literatuur uit de oudheid zijn draken bijna overal ter wereld te vinden; in de vroege literatuur van de Engelsen, Ieren, Denen, Noren, Scandinaviërs, Duitsers, Grieken, Romeinen, Egyptenaren en Babyloniërs. Onder de Amerikaanse Indianen bestonden legenden over draken onder de Crees, de Algonquins, de Onondagas, de Ojibways, de Hurons, de Chinooks, de Shoshones en de Eskimos in Alaska.
Een van de beroemdste Deense drakenverhalen gaat over Sigurd in de "Völsunga-saga". Sigurd, de held van het verhaal, is bang voor Fafnir de draak omdat zijn pootafdrukken zo groot zijn. Dit zou ongetwijfeld op grote dinosaurussen kunnen slaan. Sigurd verstopt zich in een kuil. Wanneer de draak naar het water kruipt, doorboort Sigurd zijn hart. Als een mens een grote dinosaurus zou moeten doden, dan zou dit inderdaad een slim plan zijn, omdat hij op deze manier buiten het bereik zou blijven van de staart en de scherpe tanden van het beest. Het hoofd, de nek en het hart waren waarschijnlijk de enige echt kwetsbare plekken op het reusachtige lijf. De meeste dinosaurussen waren waterdieren. Daarom is alles in dit verhaal volkomen realistisch. Het beschrijft een goede strategie voor de dinosaurusjacht!
Sigurd vreest dat hij in het drakenbloed zal verdrinken, wat een tweede aanwijzing is voor de afmetingen van het beest. Als de draak over de opening van de kuil zou zijn gevallen, dan zou een dergelijke verdrinkingsdood zeker mogelijk kunnen zijn geweest.
Terwijl de draak Sigurd nadert, spuwt hij vergif voor zich uit. De draak spreekt tegen Sigurd. Het verhaal is dus ongetwijfeld wat opgesmukt, maar dat is niet erg verrassend. Het is immers een bijzonder oud folkloristisch verhaal dat over vele generaties is overgeleverd. Sigurds vriend Regin snijdt het hart uit de draak. Hij vraagt Sigurd om het voor hem te roosteren. Wanneer Regin het drakenbloed met zijn tong aanraakt begrijpt hij de taal van de vogels. Hier zien we opnieuw een overdrijving. Mogelijk worden de draken hiermee op een symbolische manier in verband gebracht met wijsheid, iets wat in de oude literatuur vaak werd gedaan.
De draak uit het Oudengelse heldendicht "Beowulf" bewaakt, net als de draak uit het bovenstaande Noordse verhaal, een schat. We kunnen slechts speculeren over de oorsprong van dit idee. Het is mogelijk dat een dinosaurus er ooit daadwerkelijk vandoor is gegaan met een of andere buit. Een andere mogelijkheid is dat de verblijfplaats van de dinosaurussen zó ontoegankelijk was, dat men zich schuilplaatsen voorstelde die afgeladen waren met schatten. Hoe dan ook, we weten niet of deze twee draken hun oorsprong vinden in een enkele oudere legende.
De naamloze draak uit Beowulf spuwt ook vlammen uit. Hij werd na zijn dood gemeten en bleek vijftig voet lang te zijn. Net als Fafnir werd hij "enorm gevreesd door de aardbewoners". Hij was een een "glad" en "haatdragend" nachtdier, wat geassocieerd werd met het kwaad.
Draken in de geschiedenis - In folklore en legenden
Hercules, Apollo en Perseus zijn Griekse helden die draken gedood zouden hebben. In "The World Book Encyclopedia" lezen we dat "elk land hen in zijn mythologie had opgenomen". In de Noordse mythologie had Yggdrasil, de "wereldboom" of "levensboom" die het hele universum ondersteunde, drie immense wortels. Een van deze wortels reikte tot het dodenrijk. Niflheim en de draak Nidhogg knaagden onophoudelijk aan de boomwortel. Deze netelige toestand, die het hele universum afhankelijk leek te maken van Nidhoggs genade, toont misschien wel de diepgewortelde angst (bewust of onbewust) voor dit Noordse equivalent van de dinosaurussen, die afgrijselijke hagedissen. Als deze angstaanjagende wezens de voorouders van de Noordse volken bedreigden, dan is het eenvoudig in te zien hoe zo'n mythe zich kon ontwikkelen.
De Egyptenaren schreven over de draak Apophis, vijand van de zonnegod Re. De Babyloniërs beschreven hun geloof in het monster Tiamat. Het Noorse volk schreef over Lindwurm, bewaker van de schat van Rheingold, die door de held Siegfried werd gedood. De Chinezen schreven over draken in hun oude boek, I Ching, waarin de wezens in verband worden gebracht met macht, vruchtbaarheid en welzijn. Ze gebruikten draken ook als motief in hun vroege kunst, hun oude aardewerk en hun folkloristische schouwspelen en dansen. Het gepluimde serpent van de Azteken kan in hun denkwereld een hybride vorm tussen een draak en een ander wezen zijn geweest. Het aardewerk van de oude Nazca cultuur in Peru toont een kannibalistisch monster dat veel op een draak lijkt.
In Brits-Columbia wordt het Sashwap Meer beschouwd als de thuishaven van de draak Ta Zam-a. Het Cowichan Meer is de verblijfplaats van de draak Tshingquaw. Het Meminisha Meer in Ontario is de vermeende woonplaats van een visachtig serpent dat door de Cree indianen wordt gevreesd. Angoub is de legendarische draak van de Huron indianen en Hiachuckaluck is de draak van de Chinooks in Brits-Columbia.
Draken zijn zo algemeen aanvaard in de Ierse folklore dat Robert Lloyd Praeger, een naturalist, zegt dat zij een "geaccepteerd onderdeel vormen van de Ierse zoölogie." Historicus Dr. P.W. Joyce zegt in zijn boek over Ierse plaatsnamen: "Onder de Ierse volkeren bestaan veel oude legenden over watermonsters". Hij laat zien dat veel Ierse plaatsnamen het resultaat zijn van het geloof in deze draken.
Copyright © 2002-2021 AllAboutCreation.org, Alle rechten voorbehouden
