DNA-code
(Read DNA-code, Part 1 First)
DNA-code - Mutaties en nieuwe functionaliteit?
Stel dat een mutatie op dit rekenprogramma wordt uitgevoerd en stel dat die mutatie de eerste stap vormt van de (laten we aannemen) 120 veranderingen die nodig zijn om van dit "optelprogramma" een "worteltrekprogramma" te maken. Hoe kan dan bepaald worden of dat een goede stap is? Hoe kan met zekerheid geweten worden of een stap tot een wenselijk resultaat zal leiden?
De evolutie gaat er immers van uit dat verbeteringen leiden tot beter functioneren. En een mutatie die geen nuttig effect heeft, is vooralsnog een zinloze en te negeren mutatie. Wanneer zonder inzicht gemuteerd wordt, zal dus een traject van vele mutaties doorlopen moeten worden alvorens gecontroleerd kan worden of er iets nuttigs is ontstaan. Op enig moment zal dus beslist moeten worden of een poging niet gelukt is en er teruggekeerd moet worden naar het ongemuteerde origineel. Het proces van verbetering door mutatie zou dus wellicht op deze manier kunnen verlopen, maar de kans hierop is wel bijzonder klein: in dit enorm vereenvoudigde voorbeeld gaat het al om een opeenvolging van 120 voordelige veranderingen. Hoe onwaarschijnlijk wordt dit verhaal als de ontwikkeling wordt beschouwd van de ontelbare complexe, functionele systemen die in het menselijk lichaam bestaan, zoals het oog of zelfs een enkele cel? De lotto is daarmee vergeleken een bijzonder zekere investering! Als een programmeur op deze manier werkt, zal hij niet veel geld verdienen.
Maar dat is nog niet alles. Als worteltrekken een volledig nieuwe functie wordt in ons rekenprogramma, dan kunnen we naar hartenlust mutaties uitvoeren, omdat de werking van het optellen niet in het gedrang komt. Als echter, zoals bij de evolutietheorie gebruikelijk is, uitgegaan wordt van een geleidelijke aanpassing van de bestaande functionaliteit, dan wordt het risico van mutaties steeds groter. De kans dat er een mutatie plaatsvindt die het optellen "kapot maakt" is vele malen groter dan de kans dat er een mutatie plaatsvindt die het optellen intact laat en tevens bijdraagt aan de ontwikkeling van een nieuwe functie (worteltrekken in dit geval).
Volgens de neodarwinistische opvatting is naast mutatie nog een andere kracht aan het werk in de evolutie, en die kracht wordt "natuurlijke selectie" genoemd. Die twee krachten, mutaties en natuurlijke selectie, botsen met elkaar. Een functie die onjuiste antwoorden geeft is zeker geen argument om gewicht in de schaal van de natuurlijke selectie te leggen. Toch zal er geen mutatie mogelijk zijn die in één keer worteltrekken mogelijk maakt. De geleidelijke aanpassing zal dus de natuurlijke selectie als het ware moeten omzeilen, tot er iets nuttigs is ontstaan. Dat is haast een innerlijke tegenspraak.
DNA-code - Gods machinetaal
"Machinetaal" is een taal die geoptimaliseerd is voor het uitvoeren van bewerkingen, niet voor leesbaarheid. Computerprogrammeurs schrijven hun opdrachten niet rechtstreeks in dergelijke machinetaal. Een programmeur gebruikt een beter leesbare programmeertaal, die door een zogenaamde compiler wordt omgezet in machinetaal. Wat de programmeur schrijft is - hoe geavanceerder de computers worden - steeds meer gaan lijken op gewone taal zoals mensen spreken. Een compiler is dus een vertaalprogramma, waarmee de door de programmeur bedachte zaken (die een mens kan lezen) worden samengebald tot machinecode (die een machine kan uitvoeren).
Met dit in het achterhoofd kan de analogie tussen DNA en computerprogramma's tot een heel andere conclusie leiden: als DNA de "machinecode" voor het leven op aarde is, wat is dan de programmeertaal waarmee die code is geschreven?
De analogie wordt in onderstaande afbeeldingen "van code naar resultaat" in beeld gebracht. Voor computertaal ziet het plaatje er als volgt uit:
|
Stap 1 - Programmeertaal Dit programma, in programmeertaal "C", drukt een tekst af op het beeldscherm: Hello World ;-) |
 |
|
Stap 2 - Machinetaal In dit geval voor een Windows PC. |
 |
|
Stap 3 - Resultaat De tekst "Hello World ;-)" wordt afgebeeld. |
 |
En hier volgt de analogie:
|
Stap 1 - Programmeertaal In dit geval het woord van God, een stukje uit Genesis |
 |
|
Stap 2 - Machinetaal De chromosomen, gevormd door DNA. |
 |
|
Stap 3 - Resultaat Leven. |
De verscheidenheid aan levensvormen zoals wij die op aarde waarnemen. |
Is het mogelijk dat het erfelijk materiaal in alle levende wezens de machinetaal van de taal van God is? In Genesis staat dat God zei "Er zei licht" en er was licht. In Genesis 1:24: "En God zeide: Dat de aarde voortbrenge levende wezens naar hun aard, vee en kruipend gedierte en wild gedierte naar hun aard; en het was alzo."
Gods bedoeling is door Zijn woord volledig tot uitdrukking gekomen. Zoals een programmeur woorden gebruikt om iets tot stand te brengen in een computer, zo heeft ook God woorden gebruikt om de schepping tot stand te brengen. Het DNA is het resultaat van de woorden van God, het is de manier waarop Zijn woorden vorm en vastigheid hebben gekregen. De macht van Zijn Woord is onbegrijpelijk groot. Om de levende wezens gebruik te laten maken van licht heeft Hij ze ogen gegeven. De toevoeging "naar hun aard" geeft aan dat Hij daarin gevarieerd heeft. De adelaar kan kijken met een ontzagwekkende scherpte in een klein blikveld, de kameleon kan zijn beide bolle ogen zó draaien dat hij een blikveld van 360 graden heeft. Honden en katten kunnen geen kleuren zien. Vliegen met hun facetogen zien weliswaar vaag, maar zijn toch moeilijk te pakken te krijgen.
Het mag duidelijk zijn dat er geen sprake is van een evolutie van allerlei vormen, die alleen maar tot stand zou hebben kunnen komen als er ook per soort tientallen miljoenen "mislukte trajecten" zouden zijn geweest. Maar God heeft binnen strakke grenzen variëteit voorbereid. De grens tussen soorten wordt onder andere bepaald door "de ritssluiting" waar we het eerder over hadden. Er vindt geen voortplanting tussen verschillende soorten plaats: de rits gaat gewoon niet dicht, tenzij met geweld. Een olifant kan niet gekruist worden met een baviaan en een vlieg niet met een ooievaar. Een kat niet met een hond. Een paard en een ezel wel, maar de nakomelingen zijn onvruchtbaar: de ritssluiting is kapot.
Hoe is het Woord van God tot materie geworden? Wanneer de bovenstaande analogie wordt overwogen, dan zou de vraag kunnen zijn: wat is de compiler die God gebruikt heeft? Zou dat de Heilige Geest kunnen zijn, de Kracht van God?
