De software van het leven

De software van het leven - Bewijs voor Gods bestaan
De software van het leven is in ons DNA gecodeerd. Dit zijn de blauwdrukken die ervoor zorgen dat de eiwitonderdelen van cellen en organen op het juiste moment en in de juiste volgorde worden samengesteld. DNA is een digitale code, vergelijkbaar met binaire computercodes, met het verschil dat DNA "kwartair" is (d.w.z. het heeft 4 letters in plaats van 2). De dichtheid van de informatie die in ons DNA is opgeslagen gaat ons voorstellingsvermogen te boven; in een halve theelepel DNA bevindt zich voldoende opslagruimte voor alle bouwplannen van alle schepselen die ooit zijn gemaakt. En dan is er nog ruimte over om ook nog eens elk boek op te slaan dat ooit is geschreven!

De hoeveelheid informatie in een bacterie wordt geschat op zo'n 10.000.000.000.000 bits, wat vergeleken kan worden met honderd miljoen encyclopedische pagina's.¹ Zelfs als de onoverkomelijke problemen die komen kijken bij de bouw van de hardware van het leven, zoals vermeld in het vorige hoofdstuk, konden worden opgelost, dan is er nog steeds een volledig afzonderlijk fenomeen benodigd voordat een levend wezen kan werken en DNA-taal kan reproduceren!

De software van het leven - DNA-code
De informatie die is opgeslagen in de software van het leven - het DNA - is gecodeerd met behulp van verschillende rangschikkingen van vier moleculen die nucleotiden worden genoemd: adenine, guanine, cytosine en thymine (kortweg: A, G, C en T). Deze moleculen worden gerangschikt en in ketens samengevoegd in de vorm van een dubbele spiraal. Deze lijkt op een ladder die is verdraaid tot de vorm van een kurkentrekker. Deze ogenschijnlijk eenvoudige structuur kan, net als binaire computertalen, enorme hoeveelheden informatie opslaan voor de assemblage van eiwitten in het organisme. Als al het DNA van een enkel menselijk lichaam in boekvorm zou worden gedrukt, zou hiermee de Grand Canyon meer dan vijftig maal kunnen worden gevuld! Bovendien zou deze informatie niets meer dan koeterwaals zijn als die niet gelezen en verwerkt zou kunnen worden met een gedefinieerde taalconventie. Zonder zo'n taalconventie zou de opgeslagen informatie onbruikbaar zijn voor de bouw van eiwitten. Dit roept natuurlijk de volgende vraag op: wie heeft deze taalconventie dan gedefinieerd?

Hoe duizelingwekkend dit informatiesysteem al is gebleken, het wordt nog beter! De aanwijzingen voor de samenstelling van de dubbele spiraal van het DNA zijn namelijk in eiwitten gecodeerd! En dus moeten we de volgende vraag stellen: wat was er dan eerst, het DNA of de eiwitten?!

We hebben in de hardware van het leven duidelijk bewijs gezien dat noch de eiwitten, noch het DNA spontaan kunnen ontstaan, maar nu zien we hoe dat probleem zich exponentieel vermenigvuldigt. Als het leven door willekeurig toeval zou zijn ontstaan, dan zouden we het volgende moeten hebben: 1) aminozuren die zichzelf spontaan samenstellen, in de juiste volgorde en met de juiste chiraliteit (d.w.z. alleen maar linksdraaiende moleculen), waardoor 2) eiwitten spontaan kunnen voortkomen in de juiste volgorde en volgens een specifieke, enorm complexe taalconventie die de assemblage van het DNA kan leiden, en 3) nucleïnezuren die zichzelf spontaan samenstellen om simultaan met het ontstaan van eiwitten DNA te scheppen, met de juiste chiraliteit (alleen maar rechtsdraaiend), in de juiste volgorde en volgens een specifieke, enorm complexe taalconventie die de assemblage van eiwitten kan leiden!

Je kunt je dus afvragen wat er eerst was: het kip (de eiwitten) of het ei (het DNA)? Maar in dit geval zouden beide tegelijkertijd moeten zijn ontstaan en wel volgens dezelfde taalconventie, anders zouden ze beide nutteloos zijn.

De software van het leven - Het raadsel van de genetische code
Toen Nobelprijswinnaar en biochemicus Jacques Monod de software van het leven onderzocht, zei hij: "Het grootste probleem is de oorsprong van de genetische code en het vertalingsmechanisme. Eigenlijk moeten we niet van een probleem, maar van een raadsel spreken. De code is nutteloos tenzij hij vertaald wordt. De machinerie in de moderne cel die deze vertaling uitvoert bestaat uit ten minste vijftig macromoleculaire componenten die zelf in het DNA gecodeerd zijn. De code kan dus alleen maar vertaald worden door producten van de vertaling zelf. Dit is een moderne uitdrukking van "omne vivum ex ovo" [alles wat leeft, (komt) uit een ei]. Wanneer en hoe werd dit systeem een gesloten cirkel? Het is enorm moeilijk om je dit voor te stellen."²

Monod is niet de enige Nobelprijswinnaar die een naturalistische verklaring voor het leven in twijfel trekt. Kijk eens naar de woorden van Ilya Prigogine, een chemicus en natuurkundige die twee Nobelprijzen in de scheikunde ontving: "De statistische waarschijnlijkheid dat organische structuren en de nauwkeurigst geharmoniseerde reacties, die typerend zijn voor levende organismen, door toeval zouden kunnen worden voortgebracht, is nul."³

Vergeet niet dat de hierboven beschreven voorwaarden noodzakelijk, maar niet voldoende zijn voor de schepping van leven. Er bestaan nog vele, vele andere uitdagingen voor de theorie van de spontane generatie van leven, die we hier nu niet uitvoerig kunnen bespreken. Laten we volstaan met de stelling dat er meer geloof nodig is om in een toevallige oorsprong van het leven te geloven dan in een Schepper die dit alles heeft georkestreerd.

De software van het leven - Een krachtig argument voor de ontwerphypothese
De moderne wetenschap graaft steeds dieper in de mysteries van de software van het leven en laat ons regelmatig nieuwe, verbazingwekkende kenmerken zien van de cellulaire wereld. De nanotechnologie die wij op dit ongelooflijk kleine niveau aan het werk zien wordt alleen maar overschaduwd door de ongelooflijke complexiteit van de onderliggende taal en de codering die deze taal niet alleen orkestreert, maar er zelf ook in is opgenomen.

Een van de meest vooraanstaande atheïsten uit de 20e eeuw, Antony Flew (professor in de wetenschapsfilosofie, schrijver en debatteur), maakte in 2004 bekend dat hij ervan overtuigd was geraakt dat deze dingen op geen enkele manier door toeval kunnen worden voortgebracht, vanwege de schokkende hoeveelheid informatie die erin zit opgeslagen. In zijn eigen woorden: "Ik heb het idee dat de resultaten van meer dan vijftig jaar DNA-onderzoek materiaal hebben opgeleverd voor een nieuw en enorm krachtig argument voor de ontwerphypothese."⁴

Leer meer!