Bewijs voor Gods schepping
Bewijs voor Gods schepping - Het grote debat
Creationisten zijn niet op zoek naar bewijs voor Gods schepping om zo hun geloof te rechtvaardigen, maar om te ontdekken hoe God ons universum ontworpen heeft en om te laten zien dat de evolutieleer het bij het verkeerde eind heeft...
Geen enkel mens zal ontkennen dat er uiteindelijk maar twee mogelijke oplossingen zijn voor het raadsel van de oorsprong van het universum: het is vanzelf ontstaan, of "Iets" of "Iemand" heeft het gemaakt. Een derde geopperde mogelijkheid, namelijk dat de wereld eeuwig is, botst met de natuurwetten (zoals de wetten van de thermodynamica) en is in de 20e eeuw met wiskundige zekerheid weerlegd. Omdat het universum overduidelijk bijzonder complex is en degelijk ontworpen lijkt, zou het bestaan van een ontwerper eigenlijk het wetenschappelijke uitgangspunt moeten zijn. In al onze empirische waarnemingen blijkt een ontwerp zonder uitzondering het resultaat te zijn van een intellect. Bovendien impliceert het bestaan van de natuurwetten (zoals de zwaartekracht, de kwadratenwet, de wet van oorzaak en gevolg) dat er een Wetgever is.
Een beroemde Britse evolutionistische antropoloog en anatoom, Sir Arthur Keith, zei het volgende: "Evolutie is onbewezen en onbewijsbaar. We geloven het alleen omdat het enige alternatief een bijzondere schepping is, en dat is ondenkbaar." Maar dat is volgens de algemene principes van de wetenschap een onaanvaardbare stelling. Tenzij een natuurlijk mechanisme, via willekeurige processen en gebonden aan de natuurwetten, wordt ontdekt voor het ontstaan en de ontwikkeling van het volledige universum, moeten we ervan uitgaan dat er een Schepper, een Intelligente Ontwerper, is die het universum heeft voortgebracht. Het maakt niet uit of individuele wetenschappers moeite hebben met deze gedachte. Zoals Sir Arthur Conan Doyle zo welbespraakt uitdrukte in zijn Sherlock Holmes reeks: "Wanneer je het onmogelijke elimineert, dan moet wat overblijft de waarheid zijn, ongeacht hoe onwaarschijnlijk die is."
Bewijs voor Gods schepping - Enkele beknopte voorbeelden
- Er zijn geen fossiele tussenvormen. Charles Darwin schreef: "Tenslotte, wanneer we niet naar een bepaalde tijd kijken, maar naar alle tijden, dan moeten er (als mijn theorie waar is) ontelbare tussenvormen zeker hebben bestaan die alle soorten van dezelfde groep verbinden. Maar, als volgens deze theorie talrijke tussenvormen moeten hebben bestaan, waarom vinden we deze dan niet in ontelbare hoeveelheden ingebed in de korst van de aarde?" ("Origin of Species", oftewel "Oorsprong der soorten", 1859). Sinds de formulering van Darwins theorie zijn wetenschappers al op zoek naar fossiel bewijs dat duidt op organische overgangsvormen in het verleden. Bijna 150 jaar later is hiervoor in het fossielenbestand nog steeds geen bewijs gevonden.
- Er is geen natuurlijk mechanisme. Charles Darwin opperde in zijn "Oorsprong der soorten" dat natuurlijke selectie het mechanisme moest zijn waarmee een oorspronkelijk eencellig organisme door de tijd geleidelijk zou kunnen evolueren tot alle soorten die tegenwoordig bestaan; planten en dieren. Darwin definieerde evolutie als "afstamming met modificatie". Maar we weten dat natuurlijke selectie een behoudend proces is; het is geen proces dat complexiteit uit eenvoud kan ontwikkelen. Later, na belangrijke ontdekkingen in de genetica, dacht men dat natuurlijke selectie mogelijk samen met genetische mutaties alle soorten uit een gemeenschappelijke voorouder zou kunnen voortbrengen. Dit werd vervolgens "Neodarwinisme" genoemd. Maar deze leer is theoretisch en omstreden, omdat "voordelige" mutaties nog steeds nooit zijn waargenomen. Sterker nog, wetenschappers hebben tot nu toe alleen maar schadelijke, "neerwaartse" mutaties waargenomen.
- Er is niet genoeg tijd. Creationisten en evolutionisten zijn het er met elkaar over eens dat macro-evolutie, als ze al mogelijk is, extreem lange tijdsperioden vereist. Tot diep in de 20e eeuw dachten evolutionisten dat dit geen enkel probleem was. Wanneer de aarde te jong leek om bepaalde evolutionaire ontwikkelingen te kunnen laten plaatsvinden, dan werd de leeftijd van de aarde in de tekstboeken gewoon opgekrikt. In 1905 werd verkondigd dat de wereld twee miljard jaar oud was. In 1970 werd vastgesteld dat de aarde 3,5 miljard jaar oud was, en in de jaren '90 was de aarde al 4,6 miljard jaar oud. Maar er zijn in de afgelopen decennia nogal wat aanwijzingen gevonden voor een veel en veel jongere aarde. En dan spreken we over duizenden jaren, niet miljoenen of zelfs miljarden jaren! Op dit moment zijn er ongeveer vijf keer zoveel natuurlijke ijkpunten die duiden op een jonge aarde dan op een oude aarde. En elk van deze "chronometers" geeft eigenlijk een onafhankelijke bovengrens van de mogelijke leeftijd van de aarde. Zo zijn er bijvoorbeeld de rotatiesnelheid van de aarde, het verval van het magnetische veld, erosiesnelheden, het zoutgehalte van de oceanen en de steeds groter wordende afstand tussen de maan en de aarde. Al deze factoren beperken de mogelijke leeftijd van de aarde en elke factor is onafhankelijk van de andere. Als één van deze metingen met succes zou kunnen worden weerlegd, dan staan alle andere nog steeds overeind. Daarnaast zijn er bovengrenzen aan de mogelijke leeftijd van het universum, zoals spiraalvormige sterrenstelsels die hun spiraalvorm behouden ondanks het feit dat hun kern sneller ronddraait dan hun uiteinden.
Bewijs voor Gods schepping - Een onaanvaardbaar model
De oerknaltheorie ("Big Bang") wordt door de meeste evolutionisten aanvaard als de verklaring voor de oorsprong van het heelal. Deze theorie wordt ook op de openbare scholen onderwezen. Maar er zijn veel dingen die de oerknal niet kan verklaren, zoals de ongelijke verdeling van materie die resulteert in "superholtes" en "clusters", of de retrograde beweging die de wet van behoud van impulsmoment overtreedt. Bovendien gaat de oerknal helemaal niet in op de belangrijkste vraag: "Waar komt alles vandaan?" Hoe kon niks exploderen? Hoe kon deze explosie orde en stabiliteit scheppen, als elke waargenomen explosie in de geschiedenis alleen maar wanorde en verwarring heeft gebracht?
